درباره من

سمیه
من ، و دلتنگ، و این شیشه خیس. می نویسم، و فضا. می نویسم ، و دو دیوار ، و چندین گنجشک. یک نفر دلتنگ است. یک نفر می بافد. یک نفر می شمرد. یک نفر می خواند. به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من

لوگوی وبلاگ
جاده - بانوی مهر

اوقات شرعی

اشتراک در وبلاگ

وضعیت من در یاهو

یــ

ــاهـو

جاده

نویسنده: سمیه

شنبه 86/6/3 ساعت 11:28 صبح

جاده جاریست و مرا میخواند

دلم آواز سفر دارد

کاش میشد بروم

چمدانی دارم پر سوغاتی درد

هیچکس..هیچ کجا منتظر من نیست

چشم من مات بر جاری جاده

که غروب میرسد از راه

بکجا.....باید رفت؟؟؟؟؟؟

چمدانی که پر از سوغاتی درد است را

به چه کس باید داد؟

چمدانم در دست در هوای رفتنم

که شب میرسد و جاده را میبلعد

پر....پرواز ندارم در شب

با دو بال زخمی و تنی در زنجیر

شب سیاه میشود ساکت و سرد

جاده ای پیدا نیست

روی تکرار زمان میمانم

و بدستم چمدانی.....پر سوغاتی درد

نظرات دیگران ( )

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

جاده
جاده